Het is meer dan tien jaar geleden. Ik ben in pilootopleiding. We zijn in de lucht. Het ogenblik komt waarop mijn instructeur mij zegt dat ik al snel solo zal mogen vliegen. Gemengde gevoelens komen door me heen. Aan de ene kant: hier heb ik al lang op gewacht, wat kijk ik ernaar uit: alleen de lucht in! Aan de andere kant bekruipt traag een groot ongemak en een onbenoembaar gevoel mij.
Op een gegeven moment zegt hij: ‘Wat mij betreft ben je klaar. Je kan het. Wat denk je ervan? Vind jij dat je er klaar voor bent?’
Ik aarzel: ‘Eigenlijk niet, hoewel ik het zo graag wil. Er is iets waardoor ik nu niet veilig zou vliegen. Laten we nog maar een paar rondjes doen.’
‘Alles in je eigen tempo; jij moet er klaar voor zijn, en het is prima dat je eerder voorzichtig bent dan te overmoedig.’ Ik kan zijn ondersteunende woorden bijna niet horen, zo sterk word ik teruggeworpen op mezelf.
Ik merk dat ik nu door een grijze waas kijk en dat een groot verdriet over me heen komt. Deze waas is gewoon niet meer veilig: ik land en stap uit, in mezelf gekeerd.
Ik ga naar het toilet. In vlagen van huilen komen gevoelens boven. Ze zijn oud, het zijn kindgevoelens. Ik weet niet meer in welke volgorde, maar zeker zijn gepasseerd: ik ben niet goed genoeg, ik heb schrik om op eigen benen te staan, ik durf niet onder de vleugels van een ander uit te komen. Elke paar minuten een golf die ik maar gewoon laat komen. Ik voel dit intens en neem tegelijk waar met het bewustzijn van de volwassene die ik ook ben.
Uit het boek ‘Tuesdays with Morrie’ herinner ik me de prachtige en eenvoudige beschrijving van onthechting: 'voel wat er te voelen is zonder oordeel of tussenkomst, aanvaard dat dit zo is en laat het daarmee ook weer gaan.' Ik realiseer me dat dit net is gebeurd.
Even later zit ik op het terras van de vliegclub. Het is vrijdag 13 april en de avondzon is prachtig. Ik ben ontroerd over wat net gebeurd is. Er is een gewicht van mijn schouders. Mijn hele lichaam is wakker en ontspannen. De waas voor mijn ogen is weg. Ik zie glashelder. En voor mijn ogen zie ik mijn komende landingen. Alleen. De instructeur kijkt me voorzichtig aan. Ik zeg: ‘We gaan terug’. We stappen in, stijgen op en we zeggen bijna niets. Na twee rondjes zeg ik: ‘Ik ben er klaar voor’. Hij zegt: ‘Ik merk het’. We landen, hij stapt uit. Ik stijg op, ben heel geconcentreerd en vlieg mooie landingen. Ik ben diep gelukkig. Vliegen is prachtig. Over wat ik hier ervoer, heb ik later op verschillende plaatsen gelezen. Zo ook bij Eckart Tolle: “Je kunt die emotie er laten zijn zonder je erdoor te laten beheersen. Dan ben je de emotie niet meer; je bent de toeschouwer, de waarnemende aanwezigheid".
Wil jij ook vrijer kunnen omgaan met gevoelens? Omdat je heel rationeel bent? Of juist heel gevoelig? Dan heb ik iets voor jou. Lees hier meer over Ontdek je Eigen Frequentie, een programma op jouw maat waar je van binnenuit jezelf leert kennen. Interesse? Bel of mail dan voor een vrijblijvende intake. Welkom!
Filip Lowette +32 475 448719 flow@lowette.be
Foto Filip Lowette