‘Ik vind mijn plaats niet in dit team!’ had ze al enkele keren geroepen. De spanning steeg tijdens de tweedaagse die ik begeleidde met de top van een groot designbureau.
Eerder had ze openlijk verteld over de beproevingen die ze in haar land van herkomst had doorstaan. Over hoe haar afwezige vader zich letterlijk had doodgedronken. En dat zij, toen een kind van dertien, dat aangevoeld had als: hij was er al niet en nu verlaat hij mij. Jaren later kwam ze op een dag thuis, en alle spullen van haar man waren weg. Nog een keer: hij was er niet en nu verlaat hij mij.
Ondanks oorlog en teleurstelling was ze positief naar het leven blijven kijken. Haar kracht en optimistische temperament waren aanstekelijk voor iedereen rond haar.
Maar haar overtuiging dat ze haar plaats niet kreeg binnen het team bleef voor spanning zorgen in de samenwerking. Het gesprek erover met de andere teamleden leverde niet veel op. Het werd zelfs telkens luider en verwarrender.
‘Ivanka, je laat je niets zeggen’, zeg ik plots. Ze kijkt me aan en zwijgt voor het eerst.
‘Wat bedoel je?’
‘Je kreeg de voorbije minuten heldere antwoorden van je collega’s. Maar je neemt ze niet aan. Je laat ze niet binnenkomen. Je laat je niets zeggen.’
Ze zwijgt. Ik vraag haar de feedback van haar collega’s en haar directeur-eigenaar te herhalen.
Ze merkt dat ze dat niet kan. Ik vat het nog even samen, terwijl ik telkens kijk naar de anderen of dat het is wat zij bedoelden. ‘Ze zeiden dat jij de hoofdontwerper bent, dat hebben ze sinds je aanstelling erkend (ze knikken). Dat ze jouw vakkennis en jouw inzicht waarderen (ze knikken weer). Dat ze jouw creativiteit nodig hebben om een ontwerp zo integraal mogelijk te bekijken (ze knikken). Dat jij hierdoor mede het gezicht van het bureau bepaalt (de directeur-eigenaar knikt). Ze willen dat je niet steeds blijft zeggen dat die rol jou niet gegeven wordt, maar dat het aan jou is om je plek in te nemen (ze knikken). En dat ze jou niet weg willen (ze knikken weer).
Ze kijkt even naar de vloer en zwijgt. Ik laat de stilte.
‘Mag ik je zeggen wat ik zie?’ vraag ik zacht. Ze draait haar hoofd naar me en kijkt me in de ogen.
‘Zie je de parallel met vroeger? Liever dan te horen dat ze er wel voor jou zijn en dat jij belangrijk bent voor hen, hoort jouw oude filter: ze zijn er niet voor mij; ze willen mij niet. Ze gunnen mij mijn plek niet. Dan ga ik liever zelf weg, dan hoef ik die vreselijke afwijzing niet nog eens te voelen. Liever ik die vertrek dan zij die vertrekken.’
Er rollen stille tranen over haar wangen. Ook ik ben ontroerd.
‘Nu zie ik het,’ zegt ze, ‘nu zie ik het.’
Heb jij last van dingen die kunnen wijzen op de overtuigingen die je vormden als kind? En zou je vrijer willen samenwerken? Dan heb ik iets voor jou. Lees hier meer over Ontdek je Eigen Frequentie, een leergang op jouw maat waar je ruimer dan cognitief en analytisch leert waarnemen. En waar je de filters leert doorzien die ooit levensbeschermend waren en je nu belemmeren.
Interesse, maar is er ook wat terughoudendheid? Bel dan voor een vrijblijvende intake. Welkom!
Filip Lowette +32 475 448719 flow@lowette.be