Het is nu een jaar of twaalf geleden. Het bestuur van een Nederlandse organisatie heeft mij aangesteld om de in ruzie vastgelopen samenwerking tussen twee groepen weer vlot te krijgen. Ik begeleid een bijeenkomst waarin in totaal twaalf mensen van beide groepen samenzijn. De twee hoofden zijn als water en vuur. Ze leggen elk hun eigen standpunt uit. Hun persoonlijke stijlverschillen zijn groot en die verzoenen wordt een hele klus. Wat ik in mezelf op dat moment niet merk, is dat ik me verantwoordelijk heb gemaakt om de opdracht van het bestuur vorm te geven: beter samenwerken.
Wat eerst wat afstandelijk en voorzichtig begint, gaat al snel verder in een groeiend aantal verwijten naar elkaar. Ik merk dat ik mezelf energetisch buiten de kring begin te plaatsen. Wat later zijn er enkele medewerkers die naar mij kijken met een gezicht van: 'laat jij dit nu zomaar gebeuren?'. De sfeer wordt nog meer gespannen, de stemmen heen en weer luider. Ik lijk nu in een cocon te zitten, ik kijk naar iets dat buiten mij lijkt te staan en hoor de stemmen waziger.
Dan is er één medewerker die mij luid en angstig aanspreekt: ‘Filip, ga je nog tussenkomen?’ Ik val terug op aarde. De stilte is te snijden. Alle aandacht is op mij gericht. ‘Ik weet niet wat te doen!’, giert het nog steeds door mijn hele lijf. En dan doe ik wat ik nooit eerder heb durven doen: ik zeg luidop “Mensen, ik weet het niet meer. Dit heb ik niet eerder meegemaakt. Ik weet echt niet wat ik nu moet doen.”
In enkele seconden gebeurt er enorm veel: de spanning in mezelf valt weg hoewel ik me ook totaal zonder anker voel; de energie in de kamer ‘ordent’ zich in één klap en de eerst op mij gefocuste aandacht is weer over velen verdeeld; en in een flits komt er een ingeving over de volgende stap die er te doen staat.
Die ingeving blijkt inderdaad heel passend te zijn. Het gesprek gaat nu met een constructieve spanning verder. Er ontstaat in het moment samenwerking; we overlopen op welke zakelijke gebieden samen dingen doen wel en niet nuttig is. We sluiten een dag later af met een overeenkomst: ze zullen in de toekomst veel minder samenwerken maar vooral nog informatie uitwisselen. Het bestuur is totaal verrast met de uitkomst, en volgt me als ik aandring om het toch een kans te geven. Enkele maanden later bevestigt het bestuur dat deze oplossing beter werkt.
Die dag bracht me een groot inzicht: de opdracht van het bestuur (beter samenwerken) had me verblind en achteloos gemaakt voor wat er eigenlijk aan de orde was. Ik verloor er mijn innerlijk kompas door. Mijn innerlijke autoriteit kwam terug op het moment dat ik voor mezelf én voor de deelnemers het tot dan toe in mijn leven voor mij ondenkbare durfde te doen: uitspreken dat ik echt niet meer wist wat te doen. Precies die kwetsbaarheid opende de deur naar een passende oplossing, totaal in tegenstelling tot mijn diepe angst.
Ben jij ook wel eens angstig omdat je niet weet je moet doen? Of wil je de kwetsbaarheid vinden die deuren opent naar jouw authenticiteit? Dan heb ik iets voor jou. Lees hier meer over Ontdek je Eigen Frequentie, een programma op jouw maat waar je van binnenuit jezelf leert kennen.
Interesse? Bel of mail dan voor een vrijblijvende intake.
Welkom! Filip Lowette +32 475 448719 flow@lowette.be
Afbeelding: Chinese teken voor moed
