‘Je had gelijk. Ik heb het inderdaad moeilijk om grenzen te stellen. Om te voelen wanneer iets genoeg is’, zegt hij terwijl hij nog geen seconde in de stoel zit. Ik had hem leren kennen in een directieteamtweedaagse. Ik had hem aangemoedigd om deze blinde vlek te onderzoeken.
Ik luister nog even verder en vraag dan hoe ik met hem zal omgaan. Hij kijkt met grote ogen. ‘Ik begrijp niet wat je bedoelt.’ Ik herhaal: ‘Hoe wil je graag dat ik met je omga?’ Hij valt stil. ‘Welke grenzen stel je aan mij?’ Hij kijkt naar de vloer. ‘Euh, doe maar.’ Dat hij grenzen mag benoemen, onthandt hem.
Even later staan we een meter of zeven tegenover elkaar. ‘Ik kom traag naar je toe. En jij zal ‘stop!’ zeggen wanneer jij vindt dat ik over je grens kom. Je moet mij overtuigen jouw grens te respecteren. Ik zal pas stoppen wanneer ik voel dat jou ‘stop!’ gemeend en krachtig is’. Ik stap traag naar hem toe. Ik voel van mijn kant in wanneer ik de grens van zijn ruimte overschrijd. Er verschijnt bij hem een tegemoetkomende glimlach. ‘Mm’, zegt hij bij een volgende stap, maar ik hoor noch zie een stop. Ik stap traag verder. ‘Nu is het wel genoeg.’ De glimlach blijft, ietsje ongemakkelijker. Ik stap traag verder en sta intussen bijna tegen hem. Er is geen stop gezegd, geen hand uitgestoken om mij terug te duwen. Wanneer ik hem bij de schouders neem en traag enkele stappen naar achteren duw, is er geen tegenkracht. Ik laat hem los en zet zelf een stap achteruit. ‘Doe even de ogen dicht’, zeg ik zacht, ‘en tracht te voelen wat er de voorbije minuut is gebeurd.’
Wanneer hij zover is en hij het gevoel echt durft toe te laten, schiet hij vol. Ik laat de stilte. ‘Het is de eerste keer dat ik dit zo helder voel,’ zegt hij, ‘ik laat me opzij zetten, omver lopen.’
‘Ken je dit uit andere ervaringen?’, vraag ik. ‘Jazeker. Ik durf niet stop te zeggen aan collega’s die weer eens bij mij komen klagen en roddelen. En wanneer mij wat opgedragen wordt, zeg ik meteen ja. Maar achteraf beklaag ik me dat ik neen had moeten zeggen. Ik blijf zitten in een gesprek waarvan ik vanbinnen voel dat het als gif is voor me.’
‘Ken je dit van vroeger?’ De verhalen komen meteen: zijn ouders, enkele leraren op school, een oom.
Met deze ervaring als basis gaan we in de weken daarna aan de slag. Om tijdig te voelen wanneer de grens bereikt is. En om dan daar voor uit te komen. En om het dan te gaan toepassen in zijn levende directeurs-werkelijkheid van elke dag.
Is grenzen stellen voor jou een thema? Wil jij een vrijer antwoord bieden op wat je raakt en weer in contact komen met je autonomie? Dan heb ik iets voor jou. Een leergang op jouw maat waar je zoals in bovenstaand voorbeeld van binnenuit leert. Lees hier meer over Ontdek je Eigen Frequentie.
Interesse? Neem gerust contact met me op!
Filip Lowette +32 475 448719 flow@lowette.be