Op een dag zit ik in een knoop. Het is een heftige innerlijke strijd. Niet zomaar wat, een echte crisis. In deze worsteling zegt mijn hart één ding maar mijn hoofd wil niet buigen. De vrouw voor me luistert en oordeelt niet. Dan voel ik iets wat ik nooit eerder zo fysiek waargenomen had: het is alsof mijn ziel (of hoe je die essentie ook noemt) uit mijn lichaam wegvloeit. Ik vertel erover. Ze luistert kalm en verbonden. Ik raak in paniek: dat diepere (wat het ook is) wil ik niet kwijt! Ik vraag haar wat ik moet doen. Ze zwijgt en zegt: ‘Dan is het nu aan jou om te kiezen wat jij wil.’ Rustig, zonder enige druk, glashelder.
Iedereen heeft recht op zijn crisis. Want de crisis die hij of zij doormaakt, is ook een geschenk voor hem of haar. Vaak een geschenk in vermomming, want als je er midden in zit, kun je het positieve meestal nog niet zien. Een crisis is een uitnodiging om op een bepaald vlak in je leven (als individu of als team) wakker te worden. Daarachter ligt vaak een vrijer leven of een onverwacht betere samenwerking.
Net zoals ik op lastige kruispunten in mijn leven hulp heb gekregen, kom ik nu geregeld in contact met mensen en teams die op een kruispunt staan, in hun leven of werk. Ik heb geleerd om dan aan het kruispunt te gaan staan, maar niet erop. Want erop gaan staan, dan neem je het over, of wil je het in hun plaats oplossen.
We nemen het graag snel over. Onder het mom van te helpen. Iemand troostend de arm om de schouder leggen kan echt zijn, maar ook heel egoïstisch. Om zelf niet mijn eigen pijn te hoeven voelen, of om mezelf belangrijker te kunnen voelen. Als ik het overneem of in de plaats van de ander doe, ontneem ik de ander de kans om het antwoord of de oplossing op eigen houtje of in zichzelf te vinden. Daarmee ontneem ik net de kans om te groeien. Onze ‘hulp’ maakt hen dan niet sterker, maar juist zwakker, afhankelijker. Een pop wordt alleen een sterke vlinder wanneer hij alle kracht heeft ingezet om uit zijn cocon te breken. Onze gehele hulpverleningssector is er zo bekeken meer voor de ‘helpers’ dan voor de ‘hulpbehoevenden’.
Als je een helper bent (en zijn we dat niet allemaal wel eens), kun je je dan voorstellen dat je ook en zelfs het meest dienstbaar bent aan de andere door niets te doen maar door er gewoon te zijn?
Als ik iemand met een knoop voor me heb of bij een vastgelopen team zit, probeer ik zo goed mogelijk bij mezelf te blijven. Ik visualiseer dan dat ik heel goed geworteld ben in de aarde. Ik ben dan, zeg maar, 50 procent bij mezelf en 50 procent bij de andere. Dat helpt de andere het meest. Daarmee verschijnt heel vaak in hen zelf de oplossing die het beste bij hen past. Gewoon aanwezig, empathisch luisteren en spreken, met de beste helderheid die ik op dat moment kan bieden. Zoals de vrouw hierboven mij het meest hielp toen zij precies dat voor mij deed.
Wil je ook leren zijn, voor je doet? Wil je die helderheid vinden die geheel natuurlijk vanuit jezelf komt? Lees hier meer over Ontdek je Eigen Frequentie, een leergang op jouw maat waar je van binnenuit leert om gewoon te zijn, voor je doet.
Interesse? Neem gerust contact met me op of meld je aan voor een vrijblijvende intake. Welkom!
Filip Lowette +32 475 448719 flow@lowette.be